My Martial Arts Journey
از سال ۹۶ که برگشتم تهران به فکر تاسیس یک مدرسه جوجیستو بودم ولی به خاطر مشغله زیاد، فرصت نشد. حالا که به لطف مدیریت تربیت‌بدنی دانشگاه این امکان فراهم اومده یه چند کلمه‌ای در مورد داستان هنرهای رزمی خودم می‌نویسم.
من از بچگی با دیدن فیلم‌های بروسلی به ورزش‌های رزمی علاقمند شدم. وقتی سال ۷۶ وارد دانشگاه شدم در گوشه تربیت‌بدنی دیدم چند نفر با لباس سفید مشت و لگد می‌زنند. تنها هنر رزمی که شنیده بودم کاراته بود. فکر می‌کردم آنها هم کاراته کار می‌کنند. بعد از چند هفته متوجه شدم تکواندو کار می‌کنند. یکسال با آنها تمرین کردم تا اینکه استادمون از دانشگاه رفت.
از تربیت‌بندی سراغ گرفتم گفتند استاد سید مرتضی خوشی سبک کیوکوشین کاراته را در دانشگاه شروع کرده. با استاد خوشی نزدیک ۴ سال تمرین کردم و کمربند مشکی دان یک خود را از فدراسیون کاراته دریافت کردم. فیلم زیر رو استاد خوشی برای معرفی سبک کیوکوشین تهیه کرده بود. توی یکی-دوتا صحنه از فیلم من هم هستم. یوتیوب به خاطر آهنگی که استاد استفاده کرده بود، صوتش رو حذف کرده.
استاد خوشی هم از دانشگاه رفت و استاد اسماعیلی جای ایشون رو گرفت. کمتر از یکسال با ایشون تمرین می‌کردم تا از ایشون هم دان دو کاراته سبک و گواهی مربی‌گری درجه ۳ را دریافت کردم.
مدتی بود استاد کیهان را که در دانشگاه جودو تدریس می‌کرد زیر نظر داشتم. حدود یکسال هم با استاد کیهان جودو تمرین کردم.
با توجه به علاقه زیادی که به هنرهای رزمی داشتم. بعد از ورود به دانشگاه ایالتی میشیگان درس سال ۲۰۰۳ هم دنبال باشگاه رزمی اونها گشتم. یک باشگاه کوچک داشتند که سبک تانگ سودو کار می‌کردند. تعدادشون کم بود و مربی هم نداشتند. باشگاه جودوی دانشگاه فعال‌تر بود. حدود یکسال هم با اونها جودو تمرین کردم. استادمون Tom Sheehan بود. (نفر اول از سمت راست)
بعد از شروع کار در مایکروسافت در سال ۲۰۰۵ یک مدرسه کاراته سبک کیوکوشین در دانشگاه سیاتل پیدا کردم. استاد Keith Hill مربی اصلی مدرسه بود. به خاطر دور بودن مسیر هفتهای یکبار میرفتم. بعد از چند ماه از طرف مدرسه در مسابقات شمال شرق آمریکا شرکت کردم و در سنگین وزن مقام اول رو کسب کردم. برای مسابقات اصلا آمادگی و نفس نداشتم. نتیجه‌اش شد ویدیوهای زیر.
اوایل سال ۲۰۰۶ یک روزی که در یوتیوب می‌گشتم با مسابقات UFC و خانواده Gracie آشنا شدم. آقای Royce Gracie که هیکل متوسطی داشت همه رقبا از سبک‌های مختلف از جمله سبک کیوکوشین رو شکست داده بود. این خانواده سبک برزیلی جوجیتسو رو تاسیس کرده بودند. بعد از یه مقدار جستجو دیدم در کل سیاتل دوتا مدرسه هست که یکیش نسبتا نزدیک به خونه‌مون بود. استادش آقای Rodrigo Lopes بود.
بعد چند هفته تمرین، همه فکر و ذکرم شده بود جوجیتسو. از هر فرصتی برای تمرین جوجیتسو استفاده می‌کردم. علاوه بر هفتهای ۲ یا ۳ جلسه تمرین روزهای شنبه صبح هم برای تمرین میرفتم. در این دوران آسیب‌های زیادی هم دیدم ولی خدا رو شکر هیچ‌کدام خیلی جدی نبود. یکی از خوبی‌های این سبک مسابقات زیادی است که در سطوح و وزن‌های مختلف برگزار می‌شود. از کمربند سفید گرفته تا کمربندی مشکی از گروه سنی خرد سال، نوجوان، زیر سی سال تا زیر ۴۰ و بالای پنجاه و البته در وزن‌های مختلف. در مسابقات خیلی زیادی شرکت کردم. در اکثر اونها برنده می‌شدم. شاید یکی-دو بار باختم.
از آخرین مسابقاتی که شرکت کردم در کمربند قهوه‌ای بود. که بعد از آن در دسامبر ۲۰۱۰ کمربند مشکی خود را دریافت کردم.
در این مدت قهرمان‌های زیادی از نقاط مختلف جهان برای برگزاری سمینار به سیاتل می‌آمدند. از جمله فرصت یادگیری از اساتید و قهرمان‌هایی مثل Marcelo Garcia, Marcio Feitosa, Flavio Almeida, Fabiano Scherner را داشتم. عکس‌های زیر مربوط به سمیناری است که قهرمان‌های جهانی در یو اف سی آقای Anderson Silva و آقای Antônio Rodrigo Nogueira در سیاتل برگزار کردند.
در سال ۲۰۱۸ دان دو خود را از اساتیدم آقای Rodrigo و آقای Carlos دریافت کردم.
تعدادی از هم‌تمرینی‌هایم در عکس زیر هستند.
آخرین مسابقه من یک superfight در سال ۲۰۱۸ بود. دو روز قبل از مسابقه استادم گفت حریف این مسابقه مجروح شده و دنبال جایگزین می‌گردند. من که در حال نقل و انتقال به تهران بودم و مرتب تمرین نمی‌کردم انتظار زیادی از خودم نداشتم. قبول کردم و نتیجه ویدیوی زیر شد.
بعد از مراجعه به ایران با برادران هنردار در باشگاه شهرک محلاتی آشنا شدم و هر از گاهی با هم تمرین می‌کنیم.
